Działanie litu ujawnia się właściwie dopiero u osób z zaburzeniami efektywnymi, ma on jednak wyraźne działanie uspokajające. Lit wpływa hamująco na uwalnianie NA i 5-HT z neuronów oraz nasila procesy wychwytywania NA. Mechanizm ten może być w znacznym stopniu odpowiedzialny za jego działanie przeciwmaniakalne. Lit (głównie jako węglan) stosowany jest w leczeniu łagodnych stanów maniakalnych oraz w dwufazowych psychozach maniakalno-depresyjnych, zapobiegając nawrotom faz maniakalnych lub „odsuwając” ich pojawienie się. Donoszono o jego korzystnym wpływie w pląsawicach. Węglan litu jest podawany doustnie w stanach maniakalnych w dawce do 1,8 g dziennie. Należy kontrolować jego stężenie we krwi. Objawy niepożądane. Do najczęstszych objawów niepożądanych należą: senność, drżenie i niezborność ruchów, zaburzenia czynności układu wegetatywnego, tj. zaburzenia rytmu serca, spadek ciśnienia, tętniczego. Lit może wywołać uszkodzenia nerek i szpiku. Dłuższe podawanie może wywołać wole (typu obojętnego) oraz objawy moczów-ki prostej (hamowanie działania ADH w nerkach). W zatruciach ostrych występuje śpiączka, drgawki, zapaść, zaburzenia rytmu serca.